Vooruitschuiven tot het echt niet anders kan
Ouders die een droom krijgen en gewoon naar Zweden verhuizen, je zou ze maar hebben! Nou die (te) gekke ouders heb ik en vandaag mag ik (Danitsja) jullie meenemen in hoe ik dit ervaar.
~ Eigenlijk was ik ook best enthousiast, ik zag dit als een groot avontuur, een kans die ze met beide handen moesten aanpakken. ~
Voor mij was het totaal geen verrassing dat mijn ouders vertelden dat ze het emigratie traject in zouden gaan, ze hadden het hier immers al 10 jaar over. Eigenlijk was ik ook best enthousiast, ik zag dit als een groot avontuur, een kans die ze met beide handen moesten aanpakken. Ik kan ook zeggen dat ik ontzettend trots ben op mijn ouders die daar bezig zijn met hun missie, op Kealan die het fantastisch doet op zijn nieuwe school en op Jada die daar haar stage mag doen.
Wat dit voor mij betekend, heb ik misschien wat onderschat. Ik ben ontzettend goed in dingen voor me uit schuiven, dus was ik totaal niet bezig met het feit dat ik in papa en mama hun huis kwam te wonen, zonder papa en mama. Het voordeel hiervan is dat ik in de aanloop naar de emigratie me hier ook niet echt druk om heb gemaakt en veel tijd had om te genieten van mijn gezin.
~ Het afscheid nemen vond ik heel heftig, en toen begon voor mij een nieuw hoofdstuk. In dit hoofdstuk moet ik het zelf gaan doen
Maar de laatste maanden werden pittig, het verlies van onze lieve Opa kwam als een klap binnen. Ik kon het niet bevatten, ik zou mijn Opa nooit meer zien. Het verwerken hiervan begon voor mij echt toen papa en mama in Zweden waren. Ik mis de appjes die controleren of het wel goed met me gaat, de oplossingen die Opa had voor alles wat ik hier stuk maak (voornamelijk bestaand uit tie wraps) en gewoon dat hij elke week langs zou komen om advies te geven, te kletsen of te vertellen wat hij in de krant had gelezen.
Naast het verlies van Opa en het verlies van mijn lieve, moedige tante, voelde het voor mij ook of ik een deel van mijn gezin verloor toen ze gingen emigreren. Het afscheid nemen vond ik heel heftig, en toen begon voor mij een nieuw hoofdstuk. In dit hoofdstuk moet ik het zelf gaan doen, gelukkig niet helemaal alleen, ik heb zo ontzetten veel steun aan mijn fantastische vriend en mijn lieve schoonouders en aan mijn vrienden en familie.
Maar toch blijft er een leegte, een leegte van mijn lieve papa, die gelijk zag als er iets aan de hand was zonder dat ik een woord zei, die al mijn school problemen op kon lossen door mijn persoonlijke leraar te zijn en die advies geeft die ik uiteraard niet altijd opvolg. De leegte van mijn fantastische mama, die altijd naar me wilde luisteren en de juiste dingen zegt op het juiste moment, die mij zo aan het lachen maakt met haar lompheid en die me altijd wilde helpen met volwassen worden. De leegte van mijn kleine (grote) zusje, het zusje waar ik zo heerlijk mee kon kibbelen om de kleding die ze van me pakte en met wie ik het hele huis kon terroriseren. En uiteraard ook de leegte van mijn broertje die mij ook zo aan het lachen maakt met zijn gekke streken en bijzondere verhalen. En uiteraard kan ik de lieve pup Sheila niet vergeten, ik kan niet wachten om weer met haar te knuffelen. En ik besef me heel goed dat mijn gezin dichterbij is dan ik soms denk, maar ze zijn niet meer in mijn dagelijks leven en dit is iets wat ik momenteel pittig vind.
~ Ik ben zo ontzettend dankbaar voor mijn lieve gezin waar ik altijd zo van kan genieten ~
Toch wil ik graag afsluiten met hoe dankbaar ik ben. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor mijn lieve gezin waar ik altijd zo van kan genieten, dankbaar voor mijn grote zus en haar vriend, die ik hier nog in Nederland zijn en die ik regelmatig probeer te zien. Daarnaast ben ik zo ontzettend dankbaar voor mijn vriend, waarmee ik samen een leven aan het opbouwen ben, die me zo vrolijk maakt met zijn humor en waarbij ik me zo geliefd voel. Dit zelfde geldt voor mijn fantastische vrienden en (schoon) familie, die altijd voor me klaar staan en af en toe de rol van papa en mama overnemen met hun (slechte) advies, hun strenge woorden en hun onvoorwaardelijke liefde.
Ik neem rustig de tijd om uit te vinden hoe het allemaal werkt als zelfstandig persoon, hiermee bel ik uiteraard vaak met papa en mama want het is niet allemaal vanzelfsprekend hoor! En daarnaast leef ik met het fantastisch advies van mijn tante. Ik geniet met volle teugen van alle dingen in het leven en ik doe dit niet met mate!
