Maand:

Vooruitschuiven tot het echt niet anders kan.

Vooruitschuiven tot het echt niet anders kan.

Vooruitschuiven tot het echt niet anders kan

Ouders die een droom krijgen en gewoon naar Zweden verhuizen, je zou ze maar hebben! Nou die (te) gekke ouders heb ik en vandaag mag ik (Danitsja) jullie meenemen in hoe ik dit ervaar.

~ Eigenlijk was ik ook best enthousiast, ik zag dit als een groot avontuur, een kans die ze met beide handen moesten aanpakken. ~

Voor mij was het totaal geen verrassing dat mijn ouders vertelden dat ze het emigratie traject in zouden gaan, ze hadden het hier immers al 10 jaar over. Eigenlijk was ik ook best enthousiast, ik zag dit als een groot avontuur, een kans die ze met beide handen moesten aanpakken. Ik kan ook zeggen dat ik ontzettend trots ben op mijn ouders die daar bezig zijn met hun missie, op Kealan die het fantastisch doet op zijn nieuwe school en op Jada die daar haar stage mag doen.

Wat dit voor mij betekend, heb ik misschien wat onderschat. Ik ben ontzettend goed in dingen voor me uit schuiven, dus was ik totaal niet bezig met het feit dat ik in papa en mama hun huis kwam te wonen, zonder papa en mama. Het voordeel hiervan is dat ik in de aanloop naar de emigratie me hier ook niet echt druk om heb gemaakt en veel tijd had om te genieten van mijn gezin.

~ Het afscheid nemen vond ik heel heftig, en toen begon voor mij een nieuw hoofdstuk. In dit hoofdstuk moet ik het zelf gaan doen

Maar de laatste maanden werden pittig,  het verlies van onze lieve Opa kwam als een klap binnen. Ik kon het niet bevatten, ik zou mijn Opa nooit meer zien. Het verwerken hiervan begon voor mij echt toen papa en mama in Zweden waren. Ik mis de appjes die controleren of het wel goed met me gaat, de oplossingen die Opa had voor alles wat ik hier stuk maak (voornamelijk bestaand uit tie wraps) en gewoon dat hij elke week langs zou komen om advies te geven, te kletsen of te vertellen wat hij in de krant had gelezen.

Naast het verlies van Opa en het verlies van mijn lieve, moedige tante, voelde het voor mij ook of ik een deel van mijn gezin verloor toen ze gingen emigreren. Het afscheid nemen vond ik heel heftig, en toen begon voor mij een nieuw hoofdstuk. In dit hoofdstuk moet ik het zelf gaan doen, gelukkig niet helemaal alleen, ik heb zo ontzetten veel steun aan mijn fantastische vriend en mijn lieve schoonouders en aan mijn vrienden en familie.

Maar toch blijft er een leegte, een leegte van mijn lieve papa, die gelijk zag als er iets aan de hand was zonder dat ik een woord zei, die al mijn school problemen op kon lossen door mijn persoonlijke leraar te zijn en die advies geeft die ik uiteraard niet altijd opvolg. De leegte van mijn fantastische mama, die altijd naar me wilde luisteren en de juiste dingen zegt op het juiste moment, die mij zo aan het lachen maakt met haar lompheid en die me altijd wilde helpen met volwassen worden. De leegte van mijn kleine (grote) zusje, het zusje waar ik zo heerlijk mee kon kibbelen om de kleding die ze van me pakte en met wie ik het hele huis kon terroriseren. En uiteraard ook de leegte van mijn broertje die mij ook zo aan het lachen maakt met zijn gekke streken en  bijzondere verhalen. En uiteraard kan ik de lieve pup Sheila niet vergeten, ik kan niet wachten om weer met haar te knuffelen. En ik besef me heel goed dat mijn gezin dichterbij is dan ik soms denk, maar ze zijn niet meer in mijn dagelijks leven en dit is iets wat ik momenteel pittig vind.

~ Ik ben zo ontzettend dankbaar voor mijn lieve gezin waar ik altijd zo van kan genieten ~

Toch wil ik graag afsluiten met hoe dankbaar ik ben. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor mijn lieve gezin waar ik altijd zo van kan genieten, dankbaar voor mijn grote zus en haar vriend, die ik hier nog in Nederland zijn en die ik regelmatig probeer te zien. Daarnaast ben ik zo ontzettend dankbaar voor mijn vriend, waarmee ik samen een leven aan het opbouwen ben, die me zo vrolijk maakt met zijn humor en waarbij ik me zo geliefd voel. Dit zelfde geldt voor mijn fantastische vrienden en (schoon) familie, die altijd voor me klaar staan en af en toe de rol van papa en mama overnemen met hun (slechte) advies, hun strenge woorden en hun onvoorwaardelijke liefde.

Ik neem rustig de tijd om uit te vinden hoe het allemaal werkt als zelfstandig persoon, hiermee bel ik uiteraard vaak met papa en mama want het is niet allemaal vanzelfsprekend hoor! En daarnaast leef ik met het fantastisch advies van mijn tante. Ik geniet met volle teugen van alle dingen in het leven en ik doe dit niet met mate!

Lees ook de andere blogs van "Familie op Missie"

Zelfs al is het niet altijd even makkelijk, de dingen komen wel op hun pootjes terecht.

Zelfs al is het niet altijd even makkelijk, de dingen komen wel op hun pootjes terecht.

Zelfs al is het niet altijd even makkelijk, de dingen komen wel op hun pootjes terecht.

Deze keer aan mij de beurt om een blog te mogen schrijven over mijn ervaringen rondom het emigreren van mijn ouders, zusje en broertje. Ik ben Dominique, de oudste dochter, 22 jaar. Van mijn kant heeft het verhaal een iets ander perspectief omdat ik zelf al aantal jaar in Leiden woon, maar ook omdat ik de manier waarop mijn ouders in het geloof staan niet op diezelfde manier deel, wat het soms moeilijk maakt om te begrijpen wat de ander beweegt.

~ Kort hierop kwamen de feestdagen waarop ik de leegte nog wat extra voelde en tegelijkertijd constant bezig was met het feit dat dit de laatste gezamenlijke momenten waren met het gezin ~

De maanden voorafgaand aan het vertrek van mijn ouders vond ik een lastige tijd die voor mij in het teken stond van de thema’s afscheid en verlies. De Corona pandemie heeft voor mijn leven in Leiden behoorlijk veel roet in het eten gegooid. Ik ben dit jaar begonnen aan een onderzoeksmaster Cognitieve Neuropsychologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, maar heb tot op de dag van vandaag enkel online les en ben slechts één keer op mijn nieuwe campus geweest. Ook werd het sociale verenigingsleven compleet stil gezet en moe(s)t ik mijn hele leven leiden vanuit mijn slaapkamer. Dit was nog wat extra lastig omdat ik toentertijd nog woonde in een huis waarin mensen geen contact met elkaar hadden of wilden. Van het leven zoals ik het kende en waar ik enorm van genoot had ik dus al een poos afscheid genomen. In Oktober kwam hier het onverwachte en ongelooflijk pijnlijke verlies van mijn fantastische Opa bij. Helaas was hierbij als kleinkind ook niet de mogelijkheid om in levende lijve afscheid te nemen, waardoor het besef van zijn afwezigheid en het gemis elke dag nog een beetje moet landen. Kort hierop kwamen de feestdagen waarop ik de leegte nog wat extra voelde en tegelijkertijd constant bezig was met het feit dat dit de laatste gezamenlijke momenten waren met het gezin, en was daar ook het echte afscheid, een moeilijk en verdrietig moment.

~ Ook als je uit huis bent zijn er behoorlijk veel dingen om te missen. ~

Vaak kreeg ik de vraag waarom ik het vervelend vond dat ze weg gingen, want ik woonde immers toch al een poos op mezelf. Hierdoor had ik in de eerste instantie veel het gevoel dat ik geen recht had op mijn verdriet en moest ik me eigen gevoelens beargumenteren en verdedigen, en dat was lastig. Het vertrek van het gezin is namelijk meer dan dat ik nu niet meer op bezoek kan komen. Ik kan momenten van verdriet of juist blijdschap niet meer direct met ze delen door ze (in levende lijve) te ontmoeten, een afstand die helaas ook weer werd onderstreept toen mijn tante een aantal weken terug te overlijden kwam. Ik kan niet meer even naar huis terug reizen om tot rust te komen, thuis te zijn. Ik kan mijn broertje, die in Zweden blijft, niet meer makkelijk zien opgroeien. Ik kan mijn zusje niet zien genieten van haar stage of haar direct afleiding bieden als ze probeert te stoppen met roken. Ook als je uit huis bent zijn er behoorlijk veel dingen om te missen. Samen met het feit dat ik niet op eenzelfde wijze in het geloof sta, zorgt dat ervoor dat ik het vertrek moeilijk vond en vind.

~ Ik ben ontzettend trots op mijn ouders dat ze hun droom ondanks alles durven na te jagen ~

En nu, nu zit ik lekker in het zonnetje op de bank met een kop koffie te schrijven aan deze blog. We zijn inmiddels alweer drie maanden verder en het feit dat ze in Zweden wonen is met de tijd meer gaan landen. Ik bel wekelijks met mijn ouders en vind het erg fijn om betrokken op ze te blijven. Het verhaal klinkt vanuit mij vrij negatief, maar het mag wel gezegd worden dat ik ontzettend trots ben op mijn ouders dat ze hun droom ondanks alles durven na te jagen, en dat zowel Jada als Kealan hun plekje weten te vinden in dat avontuur. Verder ben ik verhuist naar een studio in een huis waar ik woon met één van mijn beste vriendinnen en nog drie andere lieve toffe meiden, en heb ik het hier ontzettend naar mijn zin. Ik heb gelukkig qua familie mijn zusje, Danitsja, en haar vriend Aron nog in Nederland, mijn vriend Johannes waarmee ik inmiddels al bijna 5,5 jaar samen ben, de schoonfamilie die ik daarbij heb gekregen, en mijn oma’s en opa. Lieve mensen die dicht om me heen staan, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Met mijn studie gaat het ondanks alles ook erg goed. Zelfs al is het niet altijd even makkelijk, de dingen komen wel op hun pootjes terecht.

Groetjes Dominique