Alweer 5 maanden in Zweden

Alweer 5 maanden in Zweden..

~ Op z’n zachts gezegd niet echt een makkelijke start ~

We zijn nu vijf maand verder na onze emigratie. En wat is er veel gebeurd de afgelopen tijd.
Als ik alle blogs terug lees van de kinderen dan hebben we op z’n zachts gezegd niet echt een makkelijke start gehad. De rouw en het verdriet en dan zelf ziek worden vult onze eerste periode hier in Zweden. Het heeft dan ook een behoorlijke impact maar we merken toch ook dat we staande worden gehouden in onze omstandigheden en dat we kracht en nieuwe energie ontvangen en ervaren dat we gedragen worden door God. Fijn dat zoveel mensen met ons mee hebben geleefd de afgelopen periode dat doet ons goed. Ook toen we zelf corona kregen.

~ Vreemd, Een uur lang zijn we helemaal in de war allebei! ~

Op het moment dat we zelf corona kregen waren we twee weken helemaal uitgeschakeld en tot niks in staat. We waren 26 telefoontjes en een weekend verder voor we ons kunnen laten testen. Je moet in quarantaine en leeft nog meer in bubbel. Geen contact met anderen geen boodschappen kunnen doen en je zit een vreemd land, dat zijn de momenten wanneer ik me echt alleen voelde en afgezonderd of je melaats bent. Na twee weken proberen we de draad weer op te pakken met ons werk. We zitten aan tafel achter onze laptops maar er komt niks. Arend jan en ik kijken elkaar aan en de vraag die ons bezig houd is: Wat doen we hier eigenlijk? Wat zijn onze plannen? We weten helemaal niks meer. Een uur lang zijn we helemaal in de war allebei! Het lijkt of ons denken niet meer helder is en kunnen niet meer normaal denken. We zoeken onze plannen op en lezen het samen door. Maar dit is wel een goed idee, vinden wij en kijken elkaar lachend aan.
Gelijk worden we weer enthousiast en helder in ons denken en kunnen we gelukkig weer verder. Nog nooit zoiets raars meegemaakt. Gelukkig zijn we naar een paar week weer de ouwe, daar zijn we heel dankbaar voor.

~ Zin in een feestje! ~

Ondertussen zijn we wel toe aan weer wat positieve vibes.
Dat komt als er bezoek uit Nederland komt! Danitsja en Aron komen samen met Danielle en Albert! War een heerlijke week is dit. Genieten van elkaar en de omgeving spelletjes doen, winkelen en elke avond Zweedse Fika (knäckebröd met ham en kaas) mooie gesprekken, discgolven en elke avond opzoek naar elanden en heel veel lol. Deze week staat bol van plezier vreugde en positiviteit.
Het geeft ons weer heel veel energie en flinke boost. Ook in ons werk en onze plannen die we bij moeten stellen vanwege corona, krijgen we nieuwe ideeën en inspiratie.

~ Weer een beetje rust in de tent ~

We krijgen weer wat meer rust en ritme in ons leven en we krijgen ook iets mee contact met de mensen hier. Dit is door corona wel extra lastig. Echt op de koffie gaan gebeurd niet zo snel en heeft ook wel te maken met een andere cultuur. Het is echt anders in Zweden en we zijn er nog niet helemaal achter hoe we nou het beste contact kunnen leggen op de Zweedse manier.
Nu pas merk ik hoe zo’n grote rol vriendschap had in mijn leven in Nederland.
nu kost het natuurlijk ook tijd om nieuwe vriendschap op te bouwen en dat is ook prima. We hebben hier gelukkig ook zeker goede vrienden waar we van genieten en daar zijn we heel dankbaar voor. Regelmatig samen grillen in de natuur of wandelen of samen eten bij elkaar thuis met vrienden daar genieten we volop van!

~ Dood ziek vriendje ~

Al meer dan 10 jaar is Sheila, onze hond, een onderdeel van ons gezin. Elke dag als je thuis komt is ze blij dat je er bent. Ze klaagt nooit en is altijd vrolijk tot drie weken geleden. Ze wil niet meer eten en wordt steeds zwakker. Bij de dierenkliniek blijkt dat ze is uitgedroogd en dat haar lever niet meer goed werkt. We krijgen medicijnen mee die hopelijk aanslaan. De eerste dagen lijkt het dat Sheila het niet gaat halen, maar ze is er nog steeds! Eten doet ze nog steeds niet zelf, dat moeten we met een spuit geven. Maar ze komt weer aan in krachten en vrlojkheid. Hopelijk volgt het eten zelf eten ook weer.

~ Zomervakantie ~

Eind Juni gaan we terug naar Nederland voor een aantal weken. Ik zie er erg naar uit om ons gezin weer te zien en onze familie! Arend jan word 50 en dit hopen we samen te kunnen vieren. Ook Jada haar verjaardag vieren we, zij wordt 18 en dat is natuurlijk een mooi feestje waard! Daarna zal ook Jada in Nederland blijven en bij Danitsja gaan wonen. Dat zal wel erg wennen zijn.
We hebben het hier erg goed met z’n vieren en dat geeft straks zeker weer een lege plek. Weer loslaten en anders leren vast houden. Kleine meisjes worden groot. En wat zijn we trots en houden we van op al onze kinderen hoe ze het allemaal doen met zulke grote ingrijpende veranderingen die ze het afgelopen half jaar hebben doorstaan!

15 jaar en dan emigreren, het is me wat…

15 jaar en dan emigreren, het is me wat........

Het is mij wat. Wonen in zweden is niet zomaar iets. En ik als 15 jarige moest mee en had ik geen keuze, dus dan pas ik me daar maar op aan. Ik ben Kealan, 15 jaar. Deze week “mocht” ik de blog schrijven.
Schrijven is niet mijn hobby, maar ik heb mijn best gedaan.

Toen we aankwamen had ik de eerste paar weken het gevoel dat we op vakantie waren en niet dat we hier woonden, tot op het moment dat ik naar school ging na een paar week.

~ School ~

Ik had persoonlijk, in het begin, niet heel veel plezier op school want ik hebt nog geen echte vrienden en niemand praatte uit zichzelf tegen mij. Mijn Zweeds was ook nog niet zo best. En hoewel ik naar een internationale school ga, was het gewoon niet hoe ik het had gehoopt en verwacht . Natuurlijk waren er ook pluspunten op de nieuwe school. Er staan biljarttafels in de aula op school waar je kunt poolen, je kreeg je eigen chromebook en als middageten is warm eten. Dat hoef je niet zelf mee te nemen. Maar het was gewoon allemaal heel anders.

Door Corona zag je ook maar de halve klas, tot twee weken terug had ik de hele klas nog nooit bij elkaar gezien. De ene week had je op school les en de andere week thuis, online. Nou ja dat was de school dus een beetje.

~ Voordat ik het wist zat ik in een voetbalteam ~

Ik ben gek op voetbal en had zelf snel geregeld dat ik kon voetballen. In de eerste week dat we in Zweden waren had ik al contact gezocht met de club in het dorp. Zonder dat mijn ouders het wisten. Dus voordat ik het wist zat ik in een voetbalteam. De start hierin was ook niet zo zo voorspoedige, maar dat was simpel te doorbreken.

~ Die dag is voor mij de zwaarste dag geworden van de tijd dat ik hier was, ~

Toen we net anderhalve maand in Zweden woonden en ik op een dag klaar was met mijn online les, hoorde ik verschrikkelijk nieuws dat mijn tante was overleden. Die dag is voor mij de zwaarste dag geworden van de tijd dat ik hier was, ik heb die avond geen hap eten door mijn keel gekregen en ook niet geslapen. Dus de zelfde week nog waren we weer onderweg naar Nederland. Ik ging er vanuit dat ik ook mijn vrienden weer zou kunnen zien. Toen bleek het ook nog eens dat mijn beste vriendin corona had dus en mijn hele vriendengroepje daarom in quarantaine zat. Ik kon de eerste twee dagen dus geen van mijn vrienden zien. Na de twee dagen kon ik alleen drie vrienden zien, die gelukkig negatief getest waren. Helaas heb ik die week dus weinig vrienden gezien. Daarna mochten we weer terug naar Zweden en was dat een zware week geweest.

~ Superleuk , als mensen uit Nederland langskomen ~

Weer terug in Zweden ging alles op school voetbal enz gewoon weer goed.
Op school mag nu de hele klas elke week naar school. Dat maakt het wel leuker. Superleuk , als mensen uit Nederland langskomen. Op 30 April kwamen mijn zus (Danitsja), haar vriend (Aron), mijn nicht (Danielle) en goede vriend (Albert) bij ons thuis. Nou dat vond ik een geweldige week. Ik heb in die week ook voor het eerst in mijn leven auto gereden!

Nog even en dan begint op 12 juni hier de zomervakantie. Ik heb er nu al zin in!

Volgen? insta: kealan__p

Lees ook de andere blogs van "Familie op Missie"

Vooruitschuiven tot het echt niet anders kan.

Vooruitschuiven tot het echt niet anders kan

Ouders die een droom krijgen en gewoon naar Zweden verhuizen, je zou ze maar hebben! Nou die (te) gekke ouders heb ik en vandaag mag ik (Danitsja) jullie meenemen in hoe ik dit ervaar.

~ Eigenlijk was ik ook best enthousiast, ik zag dit als een groot avontuur, een kans die ze met beide handen moesten aanpakken. ~

Voor mij was het totaal geen verrassing dat mijn ouders vertelden dat ze het emigratie traject in zouden gaan, ze hadden het hier immers al 10 jaar over. Eigenlijk was ik ook best enthousiast, ik zag dit als een groot avontuur, een kans die ze met beide handen moesten aanpakken. Ik kan ook zeggen dat ik ontzettend trots ben op mijn ouders die daar bezig zijn met hun missie, op Kealan die het fantastisch doet op zijn nieuwe school en op Jada die daar haar stage mag doen.

Wat dit voor mij betekend, heb ik misschien wat onderschat. Ik ben ontzettend goed in dingen voor me uit schuiven, dus was ik totaal niet bezig met het feit dat ik in papa en mama hun huis kwam te wonen, zonder papa en mama. Het voordeel hiervan is dat ik in de aanloop naar de emigratie me hier ook niet echt druk om heb gemaakt en veel tijd had om te genieten van mijn gezin.

~ Het afscheid nemen vond ik heel heftig, en toen begon voor mij een nieuw hoofdstuk. In dit hoofdstuk moet ik het zelf gaan doen

Maar de laatste maanden werden pittig, het verlies van onze lieve Opa kwam als een klap binnen. Ik kon het niet bevatten, ik zou mijn Opa nooit meer zien. Het verwerken hiervan begon voor mij echt toen papa en mama in Zweden waren. Ik mis de appjes die controleren of het wel goed met me gaat, de oplossingen die Opa had voor alles wat ik hier stuk maak (voornamelijk bestaand uit tie wraps) en gewoon dat hij elke week langs zou komen om advies te geven, te kletsen of te vertellen wat hij in de krant had gelezen.

Naast het verlies van Opa en het verlies van mijn lieve, moedige tante, voelde het voor mij ook of ik een deel van mijn gezin verloor toen ze gingen emigreren. Het afscheid nemen vond ik heel heftig, en toen begon voor mij een nieuw hoofdstuk. In dit hoofdstuk moet ik het zelf gaan doen, gelukkig niet helemaal alleen, ik heb zo ontzetten veel steun aan mijn fantastische vriend en mijn lieve schoonouders en aan mijn vrienden en familie.

Maar toch blijft er een leegte, een leegte van mijn lieve papa, die gelijk zag als er iets aan de hand was zonder dat ik een woord zei, die al mijn school problemen op kon lossen door mijn persoonlijke leraar te zijn en die advies geeft die ik uiteraard niet altijd opvolg. De leegte van mijn fantastische mama, die altijd naar me wilde luisteren en de juiste dingen zegt op het juiste moment, die mij zo aan het lachen maakt met haar lompheid en die me altijd wilde helpen met volwassen worden. De leegte van mijn kleine (grote) zusje, het zusje waar ik zo heerlijk mee kon kibbelen om de kleding die ze van me pakte en met wie ik het hele huis kon terroriseren. En uiteraard ook de leegte van mijn broertje die mij ook zo aan het lachen maakt met zijn gekke streken en bijzondere verhalen. En uiteraard kan ik de lieve pup Sheila niet vergeten, ik kan niet wachten om weer met haar te knuffelen. En ik besef me heel goed dat mijn gezin dichterbij is dan ik soms denk, maar ze zijn niet meer in mijn dagelijks leven en dit is iets wat ik momenteel pittig vind.

~ Ik ben zo ontzettend dankbaar voor mijn lieve gezin waar ik altijd zo van kan genieten ~

Toch wil ik graag afsluiten met hoe dankbaar ik ben. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor mijn lieve gezin waar ik altijd zo van kan genieten, dankbaar voor mijn grote zus en haar vriend, die ik hier nog in Nederland zijn en die ik regelmatig probeer te zien. Daarnaast ben ik zo ontzettend dankbaar voor mijn vriend, waarmee ik samen een leven aan het opbouwen ben, die me zo vrolijk maakt met zijn humor en waarbij ik me zo geliefd voel. Dit zelfde geldt voor mijn fantastische vrienden en (schoon) familie, die altijd voor me klaar staan en af en toe de rol van papa en mama overnemen met hun (slechte) advies, hun strenge woorden en hun onvoorwaardelijke liefde.

Ik neem rustig de tijd om uit te vinden hoe het allemaal werkt als zelfstandig persoon, hiermee bel ik uiteraard vaak met papa en mama want het is niet allemaal vanzelfsprekend hoor! En daarnaast leef ik met het fantastisch advies van mijn tante. Ik geniet met volle teugen van alle dingen in het leven en ik doe dit niet met mate!

Lees ook de andere blogs van "Familie op Missie"

Zelfs al is het niet altijd even makkelijk, de dingen komen wel op hun pootjes terecht.

Deze keer aan mij de beurt om een blog te mogen schrijven over mijn ervaringen rondom het emigreren van mijn ouders, zusje en broertje. Ik ben Dominique, de oudste dochter, 22 jaar. Van mijn kant heeft het verhaal een iets ander perspectief omdat ik zelf al aantal jaar in Leiden woon, maar ook omdat ik de manier waarop mijn ouders in het geloof staan niet op diezelfde manier deel, wat het soms moeilijk maakt om te begrijpen wat de ander beweegt.

~ Kort hierop kwamen de feestdagen waarop ik de leegte nog wat extra voelde en tegelijkertijd constant bezig was met het feit dat dit de laatste gezamenlijke momenten waren met het gezin ~

De maanden voorafgaand aan het vertrek van mijn ouders vond ik een lastige tijd die voor mij in het teken stond van de thema’s afscheid en verlies. De Corona pandemie heeft voor mijn leven in Leiden behoorlijk veel roet in het eten gegooid. Ik ben dit jaar begonnen aan een onderzoeksmaster Cognitieve Neuropsychologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, maar heb tot op de dag van vandaag enkel online les en ben slechts één keer op mijn nieuwe campus geweest. Ook werd het sociale verenigingsleven compleet stil gezet en moe(s)t ik mijn hele leven leiden vanuit mijn slaapkamer. Dit was nog wat extra lastig omdat ik toentertijd nog woonde in een huis waarin mensen geen contact met elkaar hadden of wilden. Van het leven zoals ik het kende en waar ik enorm van genoot had ik dus al een poos afscheid genomen. In Oktober kwam hier het onverwachte en ongelooflijk pijnlijke verlies van mijn fantastische Opa bij. Helaas was hierbij als kleinkind ook niet de mogelijkheid om in levende lijve afscheid te nemen, waardoor het besef van zijn afwezigheid en het gemis elke dag nog een beetje moet landen. Kort hierop kwamen de feestdagen waarop ik de leegte nog wat extra voelde en tegelijkertijd constant bezig was met het feit dat dit de laatste gezamenlijke momenten waren met het gezin, en was daar ook het echte afscheid, een moeilijk en verdrietig moment.

~ Ook als je uit huis bent zijn er behoorlijk veel dingen om te missen. ~

Vaak kreeg ik de vraag waarom ik het vervelend vond dat ze weg gingen, want ik woonde immers toch al een poos op mezelf. Hierdoor had ik in de eerste instantie veel het gevoel dat ik geen recht had op mijn verdriet en moest ik me eigen gevoelens beargumenteren en verdedigen, en dat was lastig. Het vertrek van het gezin is namelijk meer dan dat ik nu niet meer op bezoek kan komen. Ik kan momenten van verdriet of juist blijdschap niet meer direct met ze delen door ze (in levende lijve) te ontmoeten, een afstand die helaas ook weer werd onderstreept toen mijn tante een aantal weken terug te overlijden kwam. Ik kan niet meer even naar huis terug reizen om tot rust te komen, thuis te zijn. Ik kan mijn broertje, die in Zweden blijft, niet meer makkelijk zien opgroeien. Ik kan mijn zusje niet zien genieten van haar stage of haar direct afleiding bieden als ze probeert te stoppen met roken. Ook als je uit huis bent zijn er behoorlijk veel dingen om te missen. Samen met het feit dat ik niet op eenzelfde wijze in het geloof sta, zorgt dat ervoor dat ik het vertrek moeilijk vond en vind.

~ Ik ben ontzettend trots op mijn ouders dat ze hun droom ondanks alles durven na te jagen ~

En nu, nu zit ik lekker in het zonnetje op de bank met een kop koffie te schrijven aan deze blog. We zijn inmiddels alweer drie maanden verder en het feit dat ze in Zweden wonen is met de tijd meer gaan landen. Ik bel wekelijks met mijn ouders en vind het erg fijn om betrokken op ze te blijven. Het verhaal klinkt vanuit mij vrij negatief, maar het mag wel gezegd worden dat ik ontzettend trots ben op mijn ouders dat ze hun droom ondanks alles durven na te jagen, en dat zowel Jada als Kealan hun plekje weten te vinden in dat avontuur. Verder ben ik verhuist naar een studio in een huis waar ik woon met één van mijn beste vriendinnen en nog drie andere lieve toffe meiden, en heb ik het hier ontzettend naar mijn zin. Ik heb gelukkig qua familie mijn zusje, Danitsja, en haar vriend Aron nog in Nederland, mijn vriend Johannes waarmee ik inmiddels al bijna 5,5 jaar samen ben, de schoonfamilie die ik daarbij heb gekregen, en mijn oma’s en opa. Lieve mensen die dicht om me heen staan, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Met mijn studie gaat het ondanks alles ook erg goed. Zelfs al is het niet altijd even makkelijk, de dingen komen wel op hun pootjes terecht.

Groetjes Dominique

Emigreren! Hoezo vinden mijn ouder dit een goed idee ?

Emigreren! Hoezo vinden mijn ouders dat een goed idee?

Hallo allemaal. Ik ben Jada en ik ben 17 jaar oud. Ik ben met mijn ouders mee verhuist naar Zweden voor een half jaar om hier mijn stage te lopen. Ik ga wat vertellen over hoe ik dit avontuur tot nu toe heb meegemaakt.

Afscheid nemen, ik ben hier echt slecht in.

De dag van vertrekken was voor mij erg zwaar. We moesten veel afscheid nemen en ik hier ben ik echt heel erg slecht in. Ik vond het erg lastig dat ik de meeste mensen voor een langere tijd niet zou zien en ik had het gevoel dat ik mijn leven opnieuw moest gaan opbouwen.

Hoezo vinden mijn ouder dit een goed idee?
De eerste dagen in Zweden waren erg raar. Ik had nog geen school en geen stage dus het voelde als vakantie. Ik belde de eerste dagen heel erg veel met mijn vrienden in Nederland. ook was ik erg chagrijnig en snapte ik niet hoe mijn ouders dit een goed idee vonden. Ik had hier geen vrienden en dat vond ik erg lastig. Vrienden betekenen heel veel voor mij en ik baalde er van dat dat weg viel. Uiteraard viel dit uiteindelijk mee. Ik bel nog steeds met mijn vrienden maar minder dan eerst.

Praten met handen en voeten

Ik startte een maand nadat we in Zweden waren mijn stage. Dit was februari. Dit is natuurlijk erg vreemd en lastig. Ik sprak de taal niet en het was een compleet nieuwe situatie. Ik doe een opleiding voor pedagogiek en werk met kinderen. Ik had echt geen idee hoe ik ooit met de kinderen moest communiceren en ik dacht dat het allemaal heel moeilijk zou worden. Dit viel echter mee. De kinderen kwamen enthousiast en nieuwsgierig naar mij toe en we communiceren via handgebaren en een paar Zweedse woordjes die ik ken.

Dit is de leukste stage!

Ik ben nu bijna twee maand verder en dit is de leukste stage die ik tot nu toe heb gedaan. Ik heb niet echt vrienden hier, maar op mijn stage zijn er wel mensen waarmee ik het leuk vind om te praten en dit voelt wel fijn. Ik ben er gaande weg echt achter gekomen dat dit een avontuur is en dat dit een best wel speciale kans is. Niet veel mensen van mijn leeftijd maken dit mee. Ik ben nu lekker vrolijk en geniet van mijn tijd hier in Zweden.

Hej då, Jada

Hoe gaat het nu?

Donderdag 11 Maart, – Een late winterse sneeuwstorm giert om het huis terwijl ik dit blog schrijf.
De sneeuw, die al bijna een week verdwenen, was ligt alweer 15 cm hoog in de straat en de kachel moet zijn best doen om het huis warm te houden. Twee maanden geleden nog maar dat we naar Zweden zijn geëmigreerd, maar eigenlijk begint emigreren al veel eerder. Ik vind het een rare fase zo. Het afscheid nemen van de kinderen in Nederland vond ik verschrikkelijk en als ik er aan terug denk krijg ik nog de tranen in mijn ogen. Ik geloof niet dat ik eerder zo diep besefte hoeveel ik van mijn mooie dochters houd.

Hoewel Zweden voor ons geen onbekend land is merk je wel een beetje wat het is om “vreemdeling te zijn in een vreemd land”. Je moet je aanmelden bij de belastingdienst om je in te schrijven en een persoonsnummer te krijgen. Zonder dat persoonsnummer kun je hier vrij weinig. Geen telefoon- of sportschoolabonnement afsluiten, geen verzekering afsluiten, zelf de klantenkaart van de supermarkt krijg je niet zonder persoonsnummer. Dus ik dacht: ”Laat ik de belastingdienst eens bellen of dat ook sneller kan”, maar na de eerst keer : “du är person 162 i kö”, (u bent nummer 162 in de wachtrij) heb ik dat ook maar opgegeven. Wachten dus. Hopelijk snel, maar het kan ook vier maanden duren. Nou ja, hebben we er al twee maanden opzitten in ieder geval.

Voor de meeste Nederlanders gaat de Zweedse taal niet verder dan Ikea en knäckebröd. Gelukkig beheersten we de taal al een stuk meer toen we hier aankwamen. Maar dan kom je ineens mensen tegen die heel snel praten, binnensmonds mompelen of een dialect hebben en dan besef je , oei ik ben net begonnen met leren. Hierbij ook sorry tegen alle mensen die vinden dat ik snel praat. Ik begrijp nu meer hoe lastig dat kan zijn. Langzaam maar zeker merk ik wel vooruitgang en wordt het makkelijker en hoef je iets minder na te denken bij elke zin die je maakt. Vooral doorgaan dus maar.

Onze reis begon met afscheid nemen en je voelt dat dit komt door de afstand die er is tussen Nederland en Zweden. Die afstand voel ik nu je hier een nieuw bestaan opbouwt. Je mist de makkelijke gewone dagelijkse zaken. Even bij familie langs gaan om te kijken of ze thuis zijn, even met vrienden samen voetbal kijken. Gewone dingen die dus toch eigenlijk heel bijzonder blijken te zijn wanneer het er niet is. Die afstand voelde ik nog veel meer toen het bericht kwam dat mijn zusje op sterven lag, Geen kans om even snel terug te gaan en afscheid te nemen. Afstand voelt dan als pure pijn tot in het diepst van wie je bent. Het liefst ben ja op zo’n moment gewoon terug in Nederland bij je gezin en familie. Zeker in corona tijd kun je niet gewoon in de auto stappen en terugrijden, maar moet je eerst een hele planning maken. Teruggaan voor de begrafenis was goed en daarna terug gaan naar Zweden ook, maar het doet je wel beseffen wat echt belangrijk is in het leven en dat is “de liefde”. Man wat is dat mooi en tegelijk, wat kan dat een pijn veroorzaken.

Ik sluit af. Het gaat goed! We genieten hier in het mooie Zweden van de natuur, nieuwe contacten, nieuwe cultuur en dromen die we mogen uitwerken en uitvoeren. We genieten en ik wens je hetzelfde toe!. Of zoals mijn zusje de laatste jaren als lijfspreuk had ondanks haar ziekte:
“Geniet , maar niet met mate!”
Het ga je goed, zegen!
Arend Jan

Emigreren begint met afscheid nemen

Ons vertrek naar Zweden, wat doet dat met je?

Veel regelen

Je hebt werkelijk geen idee wat er op je af gaat komen.
je probeert het je enigszins voor te stellen, en dan is het moment daar.
Emigreren is veel regelen, zeker als je je huis nog verhuurd hier in Nederland.
Dat hadden we wel een beetje onderschat. Ook als je aankomt moet je heel veel regelen.

Emoties
Het overlijden van mijn vader in Oktober was en is een moeilijke emotionele hobbel, want je wil het zo graag delen en laten zien aan je ouders waar je zit, maar ook mijn moeder die alleen achter blijft en dan op zo’n afstand is lastig.
Je voelt ook meteen de afstand op het moment van ziekte, zoals met Arend jan zijn zusje Poulien, dat is moeilijk.
Gelukkig kunnen we videobellen en dat doe ik elke week met mijn moeder.
Dat is sowieso fijn ,ook met Dominique en Danitsja en andere familie en vrienden.

En dan is het zover!

Het moment van vertrek vond iedereen heel moeilijk, en is ook wel één van de moeilijkste dingen die we ooit hebben gedaan. Het waren veel tranen en daarna minstens een uur van oorverdovende stilte waarin ieder zijn/haar eigen gedachten had.

Fijn dat Danitsja nog zou komen met een kar vol spullen samen met Frans iemand van ons thuisfrontteam.
Maandag 18 januari was het zover en kwamen ze aan met de tweede vracht. Super fijn dat ze ook nog twee nachtjes bleven slapen. Ook fijn om een thuisfronteam om je heen te hebben die je helpt en ondersteund!

Een warm welkom!

Verder was het hier een warm welkom! Vrienden boden ons praktische hulp aan en er kwamen gemeenteleden langs die lekkere zelfgemaakt eten kwamen langsbrengen.
We mochten zondag de 31 ste iets delen in de dienst over hoe de reis was gegaan en hoe het nu met ons gaat. We hebben twee liederen gezongen dat was erg leuk om te doen. Bijzonder dat ze ons zoveel ruimte gaven en zelfs vroegen of Aj wilde preken. Een leuke uitdaging in het Zweeds.
De betrokkenheid uit Nederland was ook leuk want er zijn verschillende vrienden en familie die online mee gekeken hebben. Kortom er gebeurd dus van alles, maar bovenal dat je weet dat je lief hebt, en dat lief hebben ook pijn kan doen!

Hejdå Esther

On The Right Track

familieblog