Deze keer aan mij de beurt om een blog te mogen schrijven over mijn ervaringen rondom het emigreren van mijn ouders, zusje en broertje. Ik ben Dominique, de oudste dochter, 22 jaar. Van mijn kant heeft het verhaal een iets ander perspectief omdat ik zelf al aantal jaar in Leiden woon, maar ook omdat ik de manier waarop mijn ouders in het geloof staan niet op diezelfde manier deel, wat het soms moeilijk maakt om te begrijpen wat de ander beweegt.

~ Kort hierop kwamen de feestdagen waarop ik de leegte nog wat extra voelde en tegelijkertijd constant bezig was met het feit dat dit de laatste gezamenlijke momenten waren met het gezin ~

De maanden voorafgaand aan het vertrek van mijn ouders vond ik een lastige tijd die voor mij in het teken stond van de thema’s afscheid en verlies. De Corona pandemie heeft voor mijn leven in Leiden behoorlijk veel roet in het eten gegooid. Ik ben dit jaar begonnen aan een onderzoeksmaster Cognitieve Neuropsychologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, maar heb tot op de dag van vandaag enkel online les en ben slechts één keer op mijn nieuwe campus geweest. Ook werd het sociale verenigingsleven compleet stil gezet en moe(s)t ik mijn hele leven leiden vanuit mijn slaapkamer. Dit was nog wat extra lastig omdat ik toentertijd nog woonde in een huis waarin mensen geen contact met elkaar hadden of wilden. Van het leven zoals ik het kende en waar ik enorm van genoot had ik dus al een poos afscheid genomen. In Oktober kwam hier het onverwachte en ongelooflijk pijnlijke verlies van mijn fantastische Opa bij. Helaas was hierbij als kleinkind ook niet de mogelijkheid om in levende lijve afscheid te nemen, waardoor het besef van zijn afwezigheid en het gemis elke dag nog een beetje moet landen. Kort hierop kwamen de feestdagen waarop ik de leegte nog wat extra voelde en tegelijkertijd constant bezig was met het feit dat dit de laatste gezamenlijke momenten waren met het gezin, en was daar ook het echte afscheid, een moeilijk en verdrietig moment.

~ Ook als je uit huis bent zijn er behoorlijk veel dingen om te missen. ~

Vaak kreeg ik de vraag waarom ik het vervelend vond dat ze weg gingen, want ik woonde immers toch al een poos op mezelf. Hierdoor had ik in de eerste instantie veel het gevoel dat ik geen recht had op mijn verdriet en moest ik me eigen gevoelens beargumenteren en verdedigen, en dat was lastig. Het vertrek van het gezin is namelijk meer dan dat ik nu niet meer op bezoek kan komen. Ik kan momenten van verdriet of juist blijdschap niet meer direct met ze delen door ze (in levende lijve) te ontmoeten, een afstand die helaas ook weer werd onderstreept toen mijn tante een aantal weken terug te overlijden kwam. Ik kan niet meer even naar huis terug reizen om tot rust te komen, thuis te zijn. Ik kan mijn broertje, die in Zweden blijft, niet meer makkelijk zien opgroeien. Ik kan mijn zusje niet zien genieten van haar stage of haar direct afleiding bieden als ze probeert te stoppen met roken. Ook als je uit huis bent zijn er behoorlijk veel dingen om te missen. Samen met het feit dat ik niet op eenzelfde wijze in het geloof sta, zorgt dat ervoor dat ik het vertrek moeilijk vond en vind.

~ Ik ben ontzettend trots op mijn ouders dat ze hun droom ondanks alles durven na te jagen ~

En nu, nu zit ik lekker in het zonnetje op de bank met een kop koffie te schrijven aan deze blog. We zijn inmiddels alweer drie maanden verder en het feit dat ze in Zweden wonen is met de tijd meer gaan landen. Ik bel wekelijks met mijn ouders en vind het erg fijn om betrokken op ze te blijven. Het verhaal klinkt vanuit mij vrij negatief, maar het mag wel gezegd worden dat ik ontzettend trots ben op mijn ouders dat ze hun droom ondanks alles durven na te jagen, en dat zowel Jada als Kealan hun plekje weten te vinden in dat avontuur. Verder ben ik verhuist naar een studio in een huis waar ik woon met één van mijn beste vriendinnen en nog drie andere lieve toffe meiden, en heb ik het hier ontzettend naar mijn zin. Ik heb gelukkig qua familie mijn zusje, Danitsja, en haar vriend Aron nog in Nederland, mijn vriend Johannes waarmee ik inmiddels al bijna 5,5 jaar samen ben, de schoonfamilie die ik daarbij heb gekregen, en mijn oma’s en opa. Lieve mensen die dicht om me heen staan, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Met mijn studie gaat het ondanks alles ook erg goed. Zelfs al is het niet altijd even makkelijk, de dingen komen wel op hun pootjes terecht.

Groetjes Dominique