Alweer 5 maanden in Zweden

Alweer 5 maanden in Zweden..

~ Op z’n zachts gezegd niet echt een makkelijke start ~

We zijn nu vijf maand verder na onze emigratie. En wat is er veel gebeurd de afgelopen tijd.
Als ik alle blogs terug lees van de kinderen dan hebben we op z’n zachts gezegd niet echt een makkelijke start gehad. De rouw en het verdriet en dan zelf ziek worden vult onze eerste periode hier in Zweden. Het heeft dan ook een behoorlijke impact maar we merken toch ook dat we staande worden gehouden in onze omstandigheden en dat we kracht en nieuwe energie ontvangen en ervaren dat we gedragen worden door God. Fijn dat zoveel mensen met ons mee hebben geleefd de afgelopen periode dat doet ons goed. Ook toen we zelf corona kregen.

~ Vreemd, Een uur lang zijn we helemaal in de war allebei! ~

Op het moment dat we zelf corona kregen waren we twee weken helemaal uitgeschakeld en tot niks in staat. We waren 26 telefoontjes en een weekend verder voor we ons kunnen laten testen. Je moet in quarantaine en leeft nog meer in bubbel. Geen contact met anderen geen boodschappen kunnen doen en je zit een vreemd land, dat zijn de momenten wanneer ik me echt alleen voelde en afgezonderd of je melaats bent. Na twee weken proberen we de draad weer op te pakken met ons werk. We zitten aan tafel achter onze laptops maar er komt niks. Arend jan en ik kijken elkaar aan en de vraag die ons bezig houd is: Wat doen we hier eigenlijk? Wat zijn onze plannen? We weten helemaal niks meer. Een uur lang zijn we helemaal in de war allebei! Het lijkt of ons denken niet meer helder is en kunnen niet meer normaal denken. We zoeken onze plannen op en lezen het samen door. Maar dit is wel een goed idee, vinden wij en kijken elkaar lachend aan.
Gelijk worden we weer enthousiast en helder in ons denken en kunnen we gelukkig weer verder. Nog nooit zoiets raars meegemaakt. Gelukkig zijn we naar een paar week weer de ouwe, daar zijn we heel dankbaar voor.

~ Zin in een feestje! ~

Ondertussen zijn we wel toe aan weer wat positieve vibes.
Dat komt als er bezoek uit Nederland komt! Danitsja en Aron komen samen met Danielle en Albert! War een heerlijke week is dit. Genieten van elkaar en de omgeving spelletjes doen, winkelen en elke avond Zweedse Fika (knäckebröd met ham en kaas) mooie gesprekken, discgolven en elke avond opzoek naar elanden en heel veel lol. Deze week staat bol van plezier vreugde en positiviteit.
Het geeft ons weer heel veel energie en flinke boost. Ook in ons werk en onze plannen die we bij moeten stellen vanwege corona, krijgen we nieuwe ideeën en inspiratie.

~ Weer een beetje rust in de tent ~

We krijgen weer wat meer rust en ritme in ons leven en we krijgen ook iets mee contact met de mensen hier. Dit is door corona wel extra lastig. Echt op de koffie gaan gebeurd niet zo snel en heeft ook wel te maken met een andere cultuur. Het is echt anders in Zweden en we zijn er nog niet helemaal achter hoe we nou het beste contact kunnen leggen op de Zweedse manier.
Nu pas merk ik hoe zo’n grote rol vriendschap had in mijn leven in Nederland.
nu kost het natuurlijk ook tijd om nieuwe vriendschap op te bouwen en dat is ook prima. We hebben hier gelukkig ook zeker goede vrienden waar we van genieten en daar zijn we heel dankbaar voor. Regelmatig samen grillen in de natuur of wandelen of samen eten bij elkaar thuis met vrienden daar genieten we volop van!

~ Dood ziek vriendje ~

Al meer dan 10 jaar is Sheila, onze hond, een onderdeel van ons gezin. Elke dag als je thuis komt is ze blij dat je er bent. Ze klaagt nooit en is altijd vrolijk tot drie weken geleden. Ze wil niet meer eten en wordt steeds zwakker. Bij de dierenkliniek blijkt dat ze is uitgedroogd en dat haar lever niet meer goed werkt. We krijgen medicijnen mee die hopelijk aanslaan. De eerste dagen lijkt het dat Sheila het niet gaat halen, maar ze is er nog steeds! Eten doet ze nog steeds niet zelf, dat moeten we met een spuit geven. Maar ze komt weer aan in krachten en vrlojkheid. Hopelijk volgt het eten zelf eten ook weer.

~ Zomervakantie ~

Eind Juni gaan we terug naar Nederland voor een aantal weken. Ik zie er erg naar uit om ons gezin weer te zien en onze familie! Arend jan word 50 en dit hopen we samen te kunnen vieren. Ook Jada haar verjaardag vieren we, zij wordt 18 en dat is natuurlijk een mooi feestje waard! Daarna zal ook Jada in Nederland blijven en bij Danitsja gaan wonen. Dat zal wel erg wennen zijn.
We hebben het hier erg goed met z’n vieren en dat geeft straks zeker weer een lege plek. Weer loslaten en anders leren vast houden. Kleine meisjes worden groot. En wat zijn we trots en houden we van op al onze kinderen hoe ze het allemaal doen met zulke grote ingrijpende veranderingen die ze het afgelopen half jaar hebben doorstaan!

15 jaar en dan emigreren, het is me wat…

15 jaar en dan emigreren, het is me wat........

Het is mij wat. Wonen in zweden is niet zomaar iets. En ik als 15 jarige moest mee en had ik geen keuze, dus dan pas ik me daar maar op aan. Ik ben Kealan, 15 jaar. Deze week “mocht” ik de blog schrijven.
Schrijven is niet mijn hobby, maar ik heb mijn best gedaan.

Toen we aankwamen had ik de eerste paar weken het gevoel dat we op vakantie waren en niet dat we hier woonden, tot op het moment dat ik naar school ging na een paar week.

~ School ~

Ik had persoonlijk, in het begin, niet heel veel plezier op school want ik hebt nog geen echte vrienden en niemand praatte uit zichzelf tegen mij. Mijn Zweeds was ook nog niet zo best. En hoewel ik naar een internationale school ga, was het gewoon niet hoe ik het had gehoopt en verwacht . Natuurlijk waren er ook pluspunten op de nieuwe school. Er staan biljarttafels in de aula op school waar je kunt poolen, je kreeg je eigen chromebook en als middageten is warm eten. Dat hoef je niet zelf mee te nemen. Maar het was gewoon allemaal heel anders.

Door Corona zag je ook maar de halve klas, tot twee weken terug had ik de hele klas nog nooit bij elkaar gezien. De ene week had je op school les en de andere week thuis, online. Nou ja dat was de school dus een beetje.

~ Voordat ik het wist zat ik in een voetbalteam ~

Ik ben gek op voetbal en had zelf snel geregeld dat ik kon voetballen. In de eerste week dat we in Zweden waren had ik al contact gezocht met de club in het dorp. Zonder dat mijn ouders het wisten. Dus voordat ik het wist zat ik in een voetbalteam. De start hierin was ook niet zo zo voorspoedige, maar dat was simpel te doorbreken.

~ Die dag is voor mij de zwaarste dag geworden van de tijd dat ik hier was, ~

Toen we net anderhalve maand in Zweden woonden en ik op een dag klaar was met mijn online les, hoorde ik verschrikkelijk nieuws dat mijn tante was overleden. Die dag is voor mij de zwaarste dag geworden van de tijd dat ik hier was, ik heb die avond geen hap eten door mijn keel gekregen en ook niet geslapen. Dus de zelfde week nog waren we weer onderweg naar Nederland. Ik ging er vanuit dat ik ook mijn vrienden weer zou kunnen zien. Toen bleek het ook nog eens dat mijn beste vriendin corona had dus en mijn hele vriendengroepje daarom in quarantaine zat. Ik kon de eerste twee dagen dus geen van mijn vrienden zien. Na de twee dagen kon ik alleen drie vrienden zien, die gelukkig negatief getest waren. Helaas heb ik die week dus weinig vrienden gezien. Daarna mochten we weer terug naar Zweden en was dat een zware week geweest.

~ Superleuk , als mensen uit Nederland langskomen ~

Weer terug in Zweden ging alles op school voetbal enz gewoon weer goed.
Op school mag nu de hele klas elke week naar school. Dat maakt het wel leuker. Superleuk , als mensen uit Nederland langskomen. Op 30 April kwamen mijn zus (Danitsja), haar vriend (Aron), mijn nicht (Danielle) en goede vriend (Albert) bij ons thuis. Nou dat vond ik een geweldige week. Ik heb in die week ook voor het eerst in mijn leven auto gereden!

Nog even en dan begint op 12 juni hier de zomervakantie. Ik heb er nu al zin in!

Volgen? insta: kealan__p

Lees ook de andere blogs van "Familie op Missie"

Vooruitschuiven tot het echt niet anders kan.

Vooruitschuiven tot het echt niet anders kan

Ouders die een droom krijgen en gewoon naar Zweden verhuizen, je zou ze maar hebben! Nou die (te) gekke ouders heb ik en vandaag mag ik (Danitsja) jullie meenemen in hoe ik dit ervaar.

~ Eigenlijk was ik ook best enthousiast, ik zag dit als een groot avontuur, een kans die ze met beide handen moesten aanpakken. ~

Voor mij was het totaal geen verrassing dat mijn ouders vertelden dat ze het emigratie traject in zouden gaan, ze hadden het hier immers al 10 jaar over. Eigenlijk was ik ook best enthousiast, ik zag dit als een groot avontuur, een kans die ze met beide handen moesten aanpakken. Ik kan ook zeggen dat ik ontzettend trots ben op mijn ouders die daar bezig zijn met hun missie, op Kealan die het fantastisch doet op zijn nieuwe school en op Jada die daar haar stage mag doen.

Wat dit voor mij betekend, heb ik misschien wat onderschat. Ik ben ontzettend goed in dingen voor me uit schuiven, dus was ik totaal niet bezig met het feit dat ik in papa en mama hun huis kwam te wonen, zonder papa en mama. Het voordeel hiervan is dat ik in de aanloop naar de emigratie me hier ook niet echt druk om heb gemaakt en veel tijd had om te genieten van mijn gezin.

~ Het afscheid nemen vond ik heel heftig, en toen begon voor mij een nieuw hoofdstuk. In dit hoofdstuk moet ik het zelf gaan doen

Maar de laatste maanden werden pittig, het verlies van onze lieve Opa kwam als een klap binnen. Ik kon het niet bevatten, ik zou mijn Opa nooit meer zien. Het verwerken hiervan begon voor mij echt toen papa en mama in Zweden waren. Ik mis de appjes die controleren of het wel goed met me gaat, de oplossingen die Opa had voor alles wat ik hier stuk maak (voornamelijk bestaand uit tie wraps) en gewoon dat hij elke week langs zou komen om advies te geven, te kletsen of te vertellen wat hij in de krant had gelezen.

Naast het verlies van Opa en het verlies van mijn lieve, moedige tante, voelde het voor mij ook of ik een deel van mijn gezin verloor toen ze gingen emigreren. Het afscheid nemen vond ik heel heftig, en toen begon voor mij een nieuw hoofdstuk. In dit hoofdstuk moet ik het zelf gaan doen, gelukkig niet helemaal alleen, ik heb zo ontzetten veel steun aan mijn fantastische vriend en mijn lieve schoonouders en aan mijn vrienden en familie.

Maar toch blijft er een leegte, een leegte van mijn lieve papa, die gelijk zag als er iets aan de hand was zonder dat ik een woord zei, die al mijn school problemen op kon lossen door mijn persoonlijke leraar te zijn en die advies geeft die ik uiteraard niet altijd opvolg. De leegte van mijn fantastische mama, die altijd naar me wilde luisteren en de juiste dingen zegt op het juiste moment, die mij zo aan het lachen maakt met haar lompheid en die me altijd wilde helpen met volwassen worden. De leegte van mijn kleine (grote) zusje, het zusje waar ik zo heerlijk mee kon kibbelen om de kleding die ze van me pakte en met wie ik het hele huis kon terroriseren. En uiteraard ook de leegte van mijn broertje die mij ook zo aan het lachen maakt met zijn gekke streken en bijzondere verhalen. En uiteraard kan ik de lieve pup Sheila niet vergeten, ik kan niet wachten om weer met haar te knuffelen. En ik besef me heel goed dat mijn gezin dichterbij is dan ik soms denk, maar ze zijn niet meer in mijn dagelijks leven en dit is iets wat ik momenteel pittig vind.

~ Ik ben zo ontzettend dankbaar voor mijn lieve gezin waar ik altijd zo van kan genieten ~

Toch wil ik graag afsluiten met hoe dankbaar ik ben. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor mijn lieve gezin waar ik altijd zo van kan genieten, dankbaar voor mijn grote zus en haar vriend, die ik hier nog in Nederland zijn en die ik regelmatig probeer te zien. Daarnaast ben ik zo ontzettend dankbaar voor mijn vriend, waarmee ik samen een leven aan het opbouwen ben, die me zo vrolijk maakt met zijn humor en waarbij ik me zo geliefd voel. Dit zelfde geldt voor mijn fantastische vrienden en (schoon) familie, die altijd voor me klaar staan en af en toe de rol van papa en mama overnemen met hun (slechte) advies, hun strenge woorden en hun onvoorwaardelijke liefde.

Ik neem rustig de tijd om uit te vinden hoe het allemaal werkt als zelfstandig persoon, hiermee bel ik uiteraard vaak met papa en mama want het is niet allemaal vanzelfsprekend hoor! En daarnaast leef ik met het fantastisch advies van mijn tante. Ik geniet met volle teugen van alle dingen in het leven en ik doe dit niet met mate!

Lees ook de andere blogs van "Familie op Missie"

Emigreren! Hoezo vinden mijn ouder dit een goed idee ?

Emigreren! Hoezo vinden mijn ouders dat een goed idee?

Hallo allemaal. Ik ben Jada en ik ben 17 jaar oud. Ik ben met mijn ouders mee verhuist naar Zweden voor een half jaar om hier mijn stage te lopen. Ik ga wat vertellen over hoe ik dit avontuur tot nu toe heb meegemaakt.

Afscheid nemen, ik ben hier echt slecht in.

De dag van vertrekken was voor mij erg zwaar. We moesten veel afscheid nemen en ik hier ben ik echt heel erg slecht in. Ik vond het erg lastig dat ik de meeste mensen voor een langere tijd niet zou zien en ik had het gevoel dat ik mijn leven opnieuw moest gaan opbouwen.

Hoezo vinden mijn ouder dit een goed idee?
De eerste dagen in Zweden waren erg raar. Ik had nog geen school en geen stage dus het voelde als vakantie. Ik belde de eerste dagen heel erg veel met mijn vrienden in Nederland. ook was ik erg chagrijnig en snapte ik niet hoe mijn ouders dit een goed idee vonden. Ik had hier geen vrienden en dat vond ik erg lastig. Vrienden betekenen heel veel voor mij en ik baalde er van dat dat weg viel. Uiteraard viel dit uiteindelijk mee. Ik bel nog steeds met mijn vrienden maar minder dan eerst.

Praten met handen en voeten

Ik startte een maand nadat we in Zweden waren mijn stage. Dit was februari. Dit is natuurlijk erg vreemd en lastig. Ik sprak de taal niet en het was een compleet nieuwe situatie. Ik doe een opleiding voor pedagogiek en werk met kinderen. Ik had echt geen idee hoe ik ooit met de kinderen moest communiceren en ik dacht dat het allemaal heel moeilijk zou worden. Dit viel echter mee. De kinderen kwamen enthousiast en nieuwsgierig naar mij toe en we communiceren via handgebaren en een paar Zweedse woordjes die ik ken.

Dit is de leukste stage!

Ik ben nu bijna twee maand verder en dit is de leukste stage die ik tot nu toe heb gedaan. Ik heb niet echt vrienden hier, maar op mijn stage zijn er wel mensen waarmee ik het leuk vind om te praten en dit voelt wel fijn. Ik ben er gaande weg echt achter gekomen dat dit een avontuur is en dat dit een best wel speciale kans is. Niet veel mensen van mijn leeftijd maken dit mee. Ik ben nu lekker vrolijk en geniet van mijn tijd hier in Zweden.

Hej då, Jada

On The Right Track

familieblog